His greatness.

Η μεγαλύτερη ( σε διάρκεια) και συνάμα η πιο περίεργη χρονιά στην ιστορία του ΝΒΑ έφτασε στο τέλος της με πανάξιους πρωταθλητές τους Los Angeles Lakers οι οποίοι νίκησαν σε μια εξαιρετική σειρά( με βάση τις συνθήκες που υπήρξαν ) τους Miami Heat. Τι κρατάμε από αυτή τη σειρά και συνολικά τα playoffs ;

Την μετάβαση του Jimmy Butler από έναν πολύ καλό παίκτη σε έναν παίκτη με superstar status. Στους τελικούς ο Butler έκανε την καλύτερη σειρά της ζωής του, με απίστευτα νούμερα σε πόντους,ριμπάουντ και ασσίστ , χωρίς ουσιαστικά καμία ξεκούραση από το game 3 και μετά παίρνοντας μόνος του το 3ο και το 5ο παιχνίδι. Και όλα αυτά όταν ταυτόχρονα σχεδόν σε όλη τη σειρά μάρκαρε τον Lebron James. Καταπληκτικός.

Τον εξαιρετικό Eric Spoelstra ο οποίος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να κερδίσει την σειρά χωρίς ουσιαστικα δύο από τους καλύτερους του παίκτες. Έπαιξε ζώνη , έβγαλε ματς με rotation 7 παικτών, έφερε παίκτες από τον πάγκο όπως ο Leonard, o Hill, o Ollynyk και κατάφερε και πήρε πράγματα από αυτούς. Στο τέλος της ημέρας του κόστισε η επιλογή να παίξει ζώνη στα δύο πρώτα ματς. Μπορεί με τους Celtics να δούλεψε αλλά απεναντι σε παίκτες με πολύ υψηλό μπασκετικό IQ όπως Rondo και James τα πράγματα είναι δυσκολότερα.

Το πρώτο πρωτάθλημα του Anthony Davis. Είναι ο καλύτερος ψηλός στη λίγκα και το απέδειξε. Όχι μόνο επιθετικά αλλά κυριώς αμυντικά όπου πραγματικά κυριάρχισε.

Το πρώτο ημίχρονο του Game 6 των Lakers. Το να χάνεις το 5ο παιχνίδι με τόσο σκληρό τρόπο , να μπαίνεις στο 6ο απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει πολύ λιγότερη πίεση και να παίζεις ίσως την καλύτερη άμυνα που έχουμε δει ποτέ σε ημίχρονο τελικών είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Εδώ φάνηκε το πόσο mentally tough ήταν οι φετινοί Lakers και το πόσο υποτιμημένος προπονητής είναι ο Frank Vogel ο οποίος πήρε την κρίσιμη απόφαση να παίξει χωρις τον Howard και του βγήκε απόλυτα. Γιατί για να γίνεις πρωταθλητής χρειάζεται να πάρεις και μεγάλες αποφάσεις.

Για τον Lebron James τι να πούμε; Τα λόγια πολλές φορές είναι περιττά μπροστά σε αυτές τις στιγμές που μας χαρίζει. Όχι οι φετινοί τελικοί δεν ήταν οι καλύτεροι της καριέρας του. Όμως το να καταφέρνει να παίζει σε αυτό το επίπεδο όπου τα νούμερα 29.8/11.8/8.5 μας φαίνονται απολύτως φυσιολογικά για εκείνον είναι πραγματικά απίστευτο. Πολλές φορές κατά την διάρκεια των play off έπιανα τον εαυτό μου να μονολογεί. Αναρωτιόμουν συνεχώς πως κάνει αυτά που κάνει και πόσο θρυλικό είναι αυτό που βλέπουμε μπροστά μας αυτή τη στιγμή. Στα απίστευτα game 5 με Nuggets και Heat πραγματικά υπήρχαν στιγμές που είχα ανατριχιάσει ολόκληρος. Πλέον το top 3 όλων των εποχών του ανήκει επάξια. Και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Τον Jordan μάλλον δεν θα μπορέσει να τον φτάσει ποτέ. Όμως θα είναι ο παίκτης που έκανε την γενιά μας να αγαπήσει το μπάσκετ παραπάνω, ο παίκτης που μας έκανε να κλάψουμε από συγκίνηση στους τελικούς του 2016 ,ο παίκτης που δέχτηκε την περισσότερη πίεση από οποιονδήποτε άλλον και κατάφερε και ανταπεξήλθε.

 Και όπως είπε και ο ίδιος : “I want my damn respect too”.